பெண்

குழந்தை பிறந்தவுடன் கேட்கப்படும் முதல் கேள்வி ஆணா பெண்ணா என்பது தான். ஆண் குழந்தை என்றால் இன்றும் அனைத்துத் தரப்பினரிடமும் சற்றே அதிக மகிழ்ச்சி ஏற்படுதல் குறையவில்லை என்பது தான் உண்மை நிலை. பெண் பிறந்ததும் மகாலட்சுமி பிறந்திருக்கிறாள், பெண் குழந்தை தான் அதிக அன்புடன் இருக்கும், பெண்ணுக்கு தான் அழகு செஞ்சு பார்க்க முடியும் என்று சொல்லுவதெல்லாம் மேல் பூச்சுக்கான சொற்கள். மூன்றாவது குழந்தையும் பெண்ணாகப் பிறந்தால் உண்மையான அன்புடன் போற்றி கொண்டாடும் பெற்றோர் உள்ளனர், ஆனால் அவர்கள் வெகு சிலரே.

குழந்தையை பெற்றேடுப்பதே ஒரு பெண் தான். இன்று வரை அறிவியல் எத்தனை வளர்ந்திருந்தாலும் இதற்கு மட்டும் மாற்று வரவில்லை. அதற்கு இயற்கைக்கு நன்றி சொல்ல வேண்டும். மகப்பேறு மகத்துவம் மட்டும் அவளிடம் இல்லாதிருந்தால் இந்த அளவு கிடைக்கும் மதிப்பயும் மரியாதையையும் கூட அவள் இழந்து வெறும் போகப் பொருளாக மட்டுமே இருந்திருப்பாள். ஆனால் இந்தப் பெருமையே அவளின் பலமும் பலவீனமும் ஆகிறது. முள்ளில் மேல் விழுந்த சேலை கிழிந்தால் முள்ளுக்கு எந்த நட்டமும் இல்லை சேலைக்கு தான் என்பது போல் ஆண் பெண் உறவில் பங்கம் ஏற்பட்டால் களங்கம் பெண்ணுக்கு தான். ‘ஆம்பள கெட்டா வெறும் அத்தியாயம் தான், ஆனா பொம்பள கெட்டா பொஸ்தகமே போட்டுடுவா’ என்று ஊர்வசி சொல்வது {MMKR} தான் உலக நடப்பு.

ஆசிட் வீச்சோ, வன் புணர்வோ, வன் தொடர்தலோ, அடி உதை கொடுத்து குடும்பத்தினரால் வன்முறைக்கு ஆட்படுத்தப் படுவதோ, மன உளைச்சல் உண்டாக்கி வருத்துவதோ ஆணுக்கு நேர்வதில்லை. அதனால் தான் என்னவோ பெண்ணுக்கு இழைக்கப்படும் அநீதிகளையும் அவர்களால் புரிந்து கொள்ளவும் முடிவதில்லையோ என்னவோ!

பெண்ணை ஏமாற்றி வயிற்றில் பிள்ளையைக் கொடுத்தபின் ஆண் தன் வழியே போக முடியும். பெண்ணுக்கோ கருச்சிதைவு செய்யவும் தயக்கம், அதை பெற்று ஒத்தை ஆளாக வளர்ப்பதும் கஷ்டம். {ஏன் பெண் ஏமாந்தாள் என்று தனியாக பட்டிமன்றம் வைத்துக் கொள்ளலாம். அது வேற டிபார்ட்மென்ட்.} ஆனால் மொத்தத்தில் எதிர்வினகளினால் பாதிக்கப்படுவது பெண் தான்.

ஆண் பெண் இருவரும் சரி நிகர் சமானமில்லை. முதலில் புரிந்து கொள்ள வேண்டியது பெண்ணும் ஆணும் வெவ்வேறானவர்கள் என்பதை தான். எவ்வளவு பெண்ணியம் பேசினாலும் இந்த நிலை மாறப் போவதில்லை. பெண் விண்கலத்தில் ஏறி வான வெளியில் உலா வரலாம், செவ்வாய் கிரகத்திலும் கால் பதிக்கலாம். ஆனால் பெண் சில விஷயங்களில் அடக்கி தான் வாசிக்க வேண்டியிருக்கு அடங்கி தான் போக வேண்டியிருக்கு. இதை தான் ஆண்கள் தங்களுக்கு சாதகமாகப் பயன் படுத்திக் கொள்கிறார்கள்.

இப்பொழுது சமூக வலைதளங்களிலும் ஊடகங்களிலும் பெண்ணை எப்படி சித்தரிக்கிறார்கள் என்பதை கவனிக்க வேண்டும். ஏனென்றால் அதன் தாக்கம் மிக அதிகம். முன்பு வீட்டின் பெரியோர் பெண்களை எப்படி நடத்தினார்களோ அப்படியே அவ்வீட்டில் வளரும் பிள்ளைகளும் வளர்ந்த பின் பெண்களை நடத்தினர். இப்பொழுதோ ஊடகங்கள் எல்லாவற்றையும் கிளர்ச்சிக்காக, நிறைய பேர் தங்கள் ஊடகத்தைப் பார்க்க வேண்டும்/படிக்க வேண்டும்  என்பதற்காக செய்திகளை திரித்து, பெண்மையை மாசு படுத்தி, பெண்களை போகப் பொருட்களாகக் காட்டுகிறார்கள். அது உண்மையை பிரதிபலிப்பதில்லை. ஆனால் இன்றைய வளரும் சமுதாயம் ஊடகங்களில் காட்சிப்படுத்தப்படும் பிம்பங்களை தான் உண்மை எனக் கருதி நடக்கின்றனர். இதில் சினிமாவின் பங்கைப் பற்றி சொல்லவும் தேவையில்லை! வேண்டாம், என்னை நெருங்காதே, எனக்குப் பிடிக்காது என்று ஒரு பெண் சொன்னால் உண்மையில் அவள் அதைத் தான் சொல்கிறாள், அதற்கு வேறு பொருள் கிடையாது. ஆனால் அவள் NO என்று சொன்னாலும் அவளை வற்புறுத்தலாம் என்று சினிமாவில், தொலைகாட்சி நாடகங்களில் காட்டப்படுகின்றது. இது எவ்வளவு பெரிய கேவலம் தெரியுமா?

சரியான புரிதலுக்கு இளைஞர்கள் கருத்துள்ள கட்டுரைகளைப் படித்தும், சூழ்நிலைகளைப் புரிந்தும் அனைத்தையும் உள்வாங்கிக் கொள்ள வேண்டும். ஊடகங்களில், சினிமாவில் சொல்லப்படும் எந்தக் கருத்தையும் சரியா தவறா என்று சீர் தூக்கிப் பார்க்கக் கற்றுக்கொள்ள வேண்டும். முன்னெடுத்த முடிவுடன் ஒரு பிரச்சினையை அணுகினால் உண்மையை எப்படி புரிந்து கொள்ள முடியும்?

எளிதாகப் பெண்ணை குற்றம் சொல்லிவிடலாம். சரியாக உடுக்கவில்லை, இரவில் வெளியே சென்றாள், ஆண் நட்புடன் ஹோட்டலுக்குப் போனாள், இவை தான் ஓர் ஆணை வன் புனர்வுக்குத் தூண்டியது என்று ஊடகங்களும், சமூகமும் உரக்கச் சொல்லி சொல்லி அதையே உண்மையாக மாற்றுவதில் வெற்றியும் கண்டுள்ளது. இவை தான் உண்மையான காரணமா என்று ஒவ்வொரு இளைஞனும் சற்றே யோசிக்க வேண்டும்.

ஒரு ஆட்டோக்காரர் வண்டியில் பயணி விட்டுச் சென்ற தங்க நகைகளை கொண்டு வந்து காவல் நிலையத்தில் ஒப்படைத்தார் என்பதை ஏன் ஒரு பெருமையாக செய்தியில் சொல்லப்படுகிறது? ஏனென்றால் அது தான் நியாயம், தர்மம், தவறு செய்ய வாய்ப்பிருந்தும் அந்த ஆட்டோக்காரர் செய்யவில்லை என்பதை அது காட்டுகிறது. அதையே தான் பெண்கள் விஷயத்தில் எது முறையோ, அது தர்மமோ, தவறு செய்ய வாய்ப்பிருந்தும் செய்யாமல் இருப்பதை ஆண்களிடமிருந்து எதிர்பார்க்கிறோம். இது ஓர் அதிக எதிர்பார்ப்பா?

இந்த மாற்றம் எல்லாம் உடனே வரும் என்று எதிர்பார்க்க முடியாது. ஆனால் அதற்கான முயற்சியாவது நாம் எடுக்க வேண்டியது மிக மிக அவசியம். முதலில் பிரச்சினை உள்ளது என்பதை ஒத்துக் கொண்டால் தான் விடிவுக்கான வழியைப் பற்றி யோசிப்போம்.

பெண்கள் இயல்பிலேயே அன்பின் ஊற்று. தாயிடம் அன்பு செலுத்தும் நாம் மற்ற பெண்களையும் மரியாதையுடன் நடத்த வேண்டும் என்று சொல்லி தான் புரிய வைக்க வேண்டுமா? ஆண் பெண் உறவில் புரிதலன்றி பிரிவது நிகழலாம். பெண்ணின் மேலும் தவறு இருக்கும். ஆணின் மீதும் தவறு இருக்கும். தவறான கருத்து, மன வேற்றுமை, தப்பர்த்தம் செய்வது போன்ற பிரச்சினைகளால் பேதங்கள் வருவது இயல்பு. அதற்காக பெண்ணின் மீது பழி சுமத்தி, கேவலமாகப் பேசுவதோ நடத்துவதோ சமுதாய சீர்கேட்டில் தான் முடியும்.

பெற்றோர்களும் ஆசிரியர்களும் இளம் வயதில் இருந்தே ஆண்களை செம்மையாக வளர்க்கப் பாடுபட வேண்டும். பண்புடன் பெண்களிடம் பழக இளம் வயதில் இருந்தே ஆண் குழந்தைகளுக்குக் கற்றுத் தர வேண்டியது காலத்தின் கட்டாயமாகிறது. பெண்களை மதிப்பும் மரியாதையும் கொடுத்து நடத்தினால் அந்தச் சமுதாயம் நிச்சயம் இன்னும் சிறப்பாக முன்னேறும். பெண்கள் தினம் என்று ஒன்று தனியாக தேவையில்லாதவாறு சமூகத்தை மாற்றி அமைப்பது நம் கையில் தான் உள்ளது அது வரை பெண்கள் தின வாழ்த்தைப் பகிர்வோம்.

March 8 2017

ட்விட்டரைக் கைக் கொள்வது எப்படி?

நான் ட்விட்டருக்கு வந்ததே எதேச்சையாகத் தான். என் மகனும் மகளும் அமெரிக்காவில் இருந்தார்கள். ட்விட்டரில் அவர்கள் போடும் ட்வீட்டுக்களை நோட்டம் பார்க்க ட்விட்டரில் ஐடி இல்லாமல் அவர்களின் ட்வீட்டுக்களை மட்டும் படித்துக் கொண்டு இருப்பேன். அப்பொழுது நான் அதிகம் ப்ளாக் படிப்பதில் தான் ஆர்வம் காட்டி வந்தேன். இவர்களின் ட்விட்டர் அக்கௌன்ட் தவிர இவர்கள் பாலோ செய்யும் ட்வீட்டர்கள் டைம்லைனும் பார்த்து அவர்களின் ப்ளாக் பதிவுகளையும் படித்து வருவேன். இதை அறிந்த என் மகன் எனக்குத் தனியாக அக்கௌன்ட் திறந்து தந்தான் 🙂

ட்விட்டர் வந்த புதிதில் பல விஷயங்கள் கேட்க கூச்சம், அதனால் பலதும் கவனித்தேத் தெரிந்து கொண்டேன். DP என்றால் Display Picture, DM என்றால் Direct Message என்றெல்லாம் புரிய பல மாதங்கள் ஆயிற்று. முதலில் முட்ட DP தான் வைத்திருந்தேன். பிறகு தான் என் படம் வைத்த DP! Twitter handle @amas32 என் மகன் எனக்கு வைத்தப் பெயர் 🙂 என் முதல் பாலோவர்கள் என் மகன், மகள், என் கணவர். இவர்கள் ட்விட்டரில் முன் காலத்தில் இருந்தே இருந்தார்கள். சில பாலோவர்களுடன் ஆரம்பித்த என் ட்விட்டர் பயணம் 4 வருடங்களில் இவ்வளவு வளர்ந்திருக்கிறது.

என் அனுபவத்தை நான் பகிர்ந்து கொண்டால் புதிதாக ட்விட்டருக்கு வருபவர்களுக்கு உதவியா இருக்குமே என்று தோன்றியது. அதனால் இந்தப் பதிவு 🙂

ட்விட்டர் bio சுவாரசியமாகவும் உங்களைப் பற்றி மற்றவர் என்ன நினைக்க வேண்டும் என்று ஆசைப் படுகிறீர்களோ அதை சுருக்கமாக எழுதி வைக்கவும். ட்விட்டர் ஹென்டிலும் சின்னதாக இருத்தல் நலம். ஹென்டிலே 15 எழுத்துகள் இருந்தால் 140ல் 15 ஹென்டிலுக்கேப் போய்விடும்.

முதல் ரூல், ட்விட்டர் அக்கௌன்ட் திறந்த பிறகு கொஞ்ச காலம் மற்றவர் டைம் லைன் போய் ட்வீட்டுக்களைப் படித்து யார் யார் எப்படி ட்வீட்டுகிறார்கள் என்று கவனிக்க வேண்டும். நமக்குப் பிடித்த மாதிரி ட்வீட்டுபவர்களை பாலோ செய்ய வேண்டும். பாலோ அன்பாலோ பட்டன் நம் கையில். யாரை பாலோ செய்யவும் அன்பாலோ செய்யவும் நமக்கு உரிமை இருக்கு.

முதலிலேயே நூறு இருநூறு பேர்களை பாலோ செய்யக் கூடாது. கொஞ்சம் பேரை பாலோ செய்து அவர்களுடன் உரையாட ஆரம்பிக்க வேண்டும். சும்மா ஹெலோ ஹாய் என்றெல்லாம் ட்வீட் போட்டால் யாரும் கண்டுக்க மாட்டார்கள். அவர்கள் போடும் ட்வீட்டுக்குத் தகுந்த பதில் சொல்ல முடிந்தால் அது அவர்களை உங்களுக்குத் திரும்ப பதில் அளிக்க வைக்கும். அதன் மூலம் ஒரு அறிமுகமும் நேசமும் உருவாகும்.

சிலர் ட்வீப்ஸ் ரொம்ப நல்லவர்கள், அவர்களை பாலோ செய்தவுடன் திரும்ப அவர்கள் பாலோ பேக் செய்வார்கள். அப்படிப்பட்டவர்களை பாலோ செய்வது ஆரம்ப காலத்தில் நமக்கு நல்லது. அவர்களிடம் இருந்து நிறைய கற்றுக்கொள்ளலாம்.

அதே சமயம் நம் டைம்லைனில் (நேரக்கொடு) நாமும் புது ட்வீட்டுகள் போடுவது மிக அவசியம். யாரவது நம்மை பாலோ பண்ண விரும்பினால் நம் டைம்லைன் வந்து பார்த்து நம் ட்வீட்டுகளைப் படித்து, அவை பிடித்திருந்தால் தான் பாலோ செய்வார்கள். அதனால் சினிமா, நடிகர்கள், அரசியல், உள்நாட்டு, வெளிநாட்டுக் கலவரங்கள், பக்கத்து வீட்டு, எதிர்வீட்டு நிலவரங்கள், மதம், மொழி, இனம், அம்மா, அப்பா, தோசை, தோழி, காதல், தோல்வி, தத்துவம், கவிதை என்று உங்களுக்குப் பிடித்த தலைப்பில் 140 எழுத்துக்களுக்குள் உருப்படியாக ஏதாவது சொல்ல முயற்சி செய்யுங்கள். யாரையும் புண்படுத்தி ட்வீட் போட வேண்டாம். ஆனால் அப்படி போட்டும் மிகக் குறுகிய காலத்தில் பிரபலம் அடைவதும் இங்கே நடக்கிறது. அந்த சாய்சும் உங்களதே.

முதலிலேயே அதிக பாலோவர்களும் (தொடர்பவர்களும்) மிகக் குறைந்த பேரை பாலோ (தொடர்வோரும்) செய்பவர்களை (இவர்களுக்குப் பேர் ட்விட்டர் பிரபலங்கள்) பாலோ செய்ய வேண்டாம். ஏனென்றால் அவர்கள் நிச்சயம் உங்களை திரும்ப பாலோ செய்யப் போவதில்லை. அதனால் உங்கள் பாலோவிங் எண்ணிக்கை அதிகமாக இருக்கும் பாலோவர் எண்ணிக்கைக் குறைவாக இருக்கும். இதனால் புதிதாக உங்களைத் தொடர நினைப்பவர் யாரேனும் உங்கள் டைம்லைன் வந்து பார்த்தால் என்ன இவர் நிறைய பேரை தொடர்கிறார் ஆனால் குறைந்த அளவில் தான் பாலோவர்ஸ் இருக்கிறார்கள் என்று உங்களை பாலோ செய்யாமல் போய்விடுவார்கள். அதனால் ஆரம்பித்திலேயே அந்த ratioவை சரியாக வைத்துக் கொள்வது நல்லது.

ட்விட்டரில் நிறைய சண்டைகள் நடக்கும். ராஜா ரஹ்மான் சண்டை, அஜித் விஜய் சண்டை, இது போல பல. இதை முதலில் தூர நின்றே வேடிக்கைப் பார்க்க வேண்டும். அருகில் சென்று கருத்துச் சொன்னால் எதிர் அணி உங்களை பீஸ் பீசாக்கி விடும். உங்களுக்கு நல்ல நின்று ஆடும் திறன் இருந்தால் நீங்கள் இந்த ஆட்டத்தில் கலந்து கொண்டு வெகு விரைவில் பாலோவர் எண்ணிக்கையைக் கூட்டலாம். பலரும் சண்டை போடுபவர்களை பாலோ செய்வதில் தான் அதிகப் பிரியம் வைக்கின்றனர்.

பாலோ செய்யும்போது யார் யாருடன் அதிகம் பேசுகிறார்கள் என்பதை கவனித்தும் அவர்களை மொத்தமாக பாலோ செய்யலாம். அதன் மூலம் அந்தக் குழுவில் இருக்கும் ஒருவர் நம்மை பாலோ பண்ண ஆரம்பித்தாலும் மற்றவர்களும் விரைவில் நம்மை பாலோ பண்ண வாய்ப்புள்ளது.

ட்வீட்டப் என்பது ட்விட்டரில் இருப்பவர்கள் ஒரு குழுவாக எங்காவது கடற்கரை, பூங்கா என்று நேரம் குறித்து வைத்து சந்தித்துக் கொள்வது. அதில் நேரடியாகப் பங்கேற்று நட்பு வட்டத்தை விரிவாக்கிக் கொள்ளலாம். அதன் மூலமும் பாலோவிங் எண்ணிக்கை உயரும். சிலர் சின்ன வட்டத்தை தான் விரும்புவார்கள். பெரிய பாலோவிங் எல்லாம் தேவை இல்லாமல் பிடித்த நட்புக்களை மட்டும் பாலோ செய்து தங்கள் கருத்துக்களைப் பரிமாறிக் கொள்வார்கள்.

நல்ல ட்வீப்புக்களை பாலோ செய்தால் நகைச்சுவைக்குப் பஞ்சமே இருக்காது. எவ்வளவு மன அழுத்தத்துடன் ட்விட்டருக்கு வந்தாலும் சிறிது நேரத்தில் ரிலேக்ஸ் ஆகிவிடலாம். ஆனால் அதே சமயத்தில் நமக்குப் பிடிக்காத ட்வீட்டுக்களை போடுபவர்களை பாலோ செய்தால் இரத்த அழுத்தம் எகிறவும் வாய்ப்புள்ளது.

பல சமயம் பல ட்வீட்டுக்கள் நம்மை வம்புக்கு இழுக்கும். பதில் சொல்ல கை பரபரக்கும். கண்டும் காணாமல் போவது சாலச் சிறந்தது. எதையும் லைட்டாக எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும். சொல்வது எளிது, செயல் படுத்துவது கடினம். ஜாதி, மதம், பிடித்த நடிகர் பற்றிய நமக்குப் பிடிக்காத ட்வீட்டுகளைப் பார்க்கும்போது பதில் சொல்லாமல் போவது கோழைத் தனமாகத் தெரியும். அப்படியே பதில் அளித்தாலும் ஓரிரு உரையாடல்களுடன் முடித்துக் கொள்ளத் தெரிய வேண்டும். இல்லை என்றால் ட்விட்டரின் சுழலில் மாட்டிக் கொண்டு மீள்வது கடினம்.

வெளியில் வாழ்பவர்கள் தான் ட்விட்டரிலும் இருக்கிறார்கள். அதனால் அதே குண நலத்துடன் தான் இருப்பார்கள், கோபம், வெறுப்பு, பொறாமை, கிண்டல் நிறைந்தவர்களை தான் இங்கும் பார்ப்பீர்கள். என்ன எல்லாம் கொஞ்சம் அதிகப்படியாக இருக்கும் ஏனென்றால் anonymity. அதாவது முகமூடி – யாரென்று தன்னைக் காட்டிக் கொள்ளாமல் இருக்கும் வசதி இந்த ஊடகத்துக்கு உள்ளதால் சிலரால் அதிக வெறுப்பை உமிழ முடிகிறது. அந்த சமயத்தில் வேதனைப் படாமல் அப்படி நம்மை பாதிக்கும் எவரையும் ப்ளாக் (block) செய்து விட்டுப் போய் கொண்டே இருக்க வேண்டும். அளவுக்கு மிஞ்சினால் எதுவுமே நஞ்சு தான்.

ட்விட்டரின் சுவாரசியமே 140க்குள் நம் கருத்தைச் சொல்வது தான், வள வள என்று பேசாமல் நறுக் சுருக்காக எண்ணங்களை பகிர்தல்! உடனுக்குடன் பதில் அளிப்பதும், உலக அளவில் எங்கு என்ன நடந்தாலும் உடனே ட்விட்டரில் தெரிந்து சுடச் சுடத் தகவல் பரிமாற்றம் ஏற்படுவதும் தான் ட்விட்டர் இவ்வளவு பிரபலம் அடையக் காரணம்.

நாம் நினைத்தேப் பார்க்க முடியாத பல நல்லோரின் நட்பு இந்த சோஷியல் மீடியாவின் மூலம் கிடைப்பது நிச்சயம். நல்ல விஷயங்களைத் தெரிந்து கொள்கிறோம். இலக்கியம், அரசியல் சார்ந்தவை, உலக நடப்புகள் பற்றிய அகலப் பார்வையும் அறிவும் இவ்வூடகத்தின் மூலம் நமக்குக் கிடைக்கிறது. அதனால் நல்லவைகளை எடுத்துக் கொண்டு அல்லாதவைகளைத் தவிர்த்து ட்விட்டரில் ஆனந்தமாய் இருப்போம் 🙂

Marriages are made in heaven!

Marriages are really made in heaven. It is so surprising how we each find our own partners in life whether it is through falling in love or accepting a partner through an arranged marriage. My father was a very distant relative to my mother. He arrived from Calcutta by a train which was twenty four hours late due to heavy downpour in Madras. So his friend who was supposed to pick him up had gone back home after an indefinite wait at the station. My mother’s brother was in the railway station to pick up his friend who’s train was also delayed but met my father instead who was stranded in the station. Being a relative known to my uncle he picked him up and brought him home. He was to join a new job in Chennai and hence stayed for a couple of days in their house before he could find an accommodation of his own and moved out. My grandfather became mighty impressed with him in the two days that he stayed with them and decided to give his daughter in marriage to him. My father has also told me that he had liked my mother very much when he saw her for the first time and was blown away by her aristocracy 🙂

My uncle and aunts marriage is another story. My uncle, an exceptionally brilliant man could not use his right hand due to polio attack at a very young age. He was avoiding getting married as he was not sure about a woman’s reaction to marry him willingly. But of course my grandfather was trying to find a girl in the usual channels that was prevalent in those days. My aunt’s family received his horoscope and wanted to proceed but my aunt was not interested.  After a period of six months her uncle went through my uncle’s horoscope and told her that he would make an excellent match for her and that she would live like a queen! 🙂  This did impress her and she agreed to see my uncle who was in Delhi then. She in fact went to meet him in Delhi with her brother which was not a common protocol then.  My uncle removed his shirt to show her his hand and asked her if she did not mind living with a man with this handicap. My aunt was so touched by his gesture that she immediately said that she would be his right hand as long as she lived 🙂

Of course my marriage to my husband was decided by us with a short meeting of minds in just over an hour and we got married within a week of meeting each other. I moved to the US trusting my husband whom I barely knew 🙂 Then there are my two friends who fell in love and got married, one after a long courtship starting from the school days and another meeting her husband in her work place. The former’s wedding was conducted by her parents and the latter eloped with her boyfriend.

One cousin of mine married his high school sweetheart who was a girl from another caste as always love is beyond colour and creed. He was such a quiet and proper boy that we were surprised when he made the announcement. There was opposition from the girl’s family and the girl tried to commit suicide (a doctor herself by profession) and to prevent any further heart ache my uncle arranged and conducted the wedding. Her parents were gracious enough to attend the function.

Another cousin met his wife in his MBA class and she happened to be of the same caste and hence the wedding was conducted with all the fanfare! Then there is this cousin who refused to find his own match how much ever his parents pushed him to. He said amma please find me a girl to marry! But they did not. The girl found him instead. She happened to travel to the US and meet him there and fell in love with him and also told him of her interest in him. But of course he said my parents have to approve. So she waited patiently for a year before he came to India and formally met her with his parents and officialized the wedding.

There is a cousin who married his neighbour but within our community. Yet his parents refused to attend his wedding as he made his choice without giving his parents a say in the matter! But again I have a cousin who married out of community and a boy from a different state. My cousin’s parents went to the boy’s house in Calcutta to seek their blessings for the wedding. The boy’s father outright refused his consent for the wedding and politely bade them goodbye. It was a big shock to my uncle because he held a super post in the society and was really bewildered that somebody in this day and age would refuse his brilliant daughter citing caste and community as a reason.  But the boy prevailed on his parents or so to say faught with them. The father agreed for the union if they would not meet or speak to each other for six months period after which if they still liked each other he would give his blessings! Mind you, the parents lived in Calcutta and the love lorn couple was in the US.Yet the father trusted his son with this condition. Six months passed with out incident and the father gave consent as promised and they are happily married now 🙂

My baby cousin has just announced that he is marrying a politician’s daughter, who is of a different caste, from a different state. Well, this combination is a first for our family 🙂 He met her during his graduate studies in the US.

Now I am waiting for my children to get married. But my above narration is only a reassurance to myself that matches are made in heaven. Don’t know from where my son and daughter in law will come but that surprise element is what keeps our lives interesting!

Life throws a curve ball at you

 

An expectant mother (model)

I graduated from San Jose State University with a MBA degree in 1991. It was an adventure by itself. My daughter was four and my son two when I went back to school. Luckily my in laws stayed with me through out the duration of my studies. I finished in three semesters with a 4.0 GPA (not bragging please) My son would bang on the door and would create a real ruckus when I tried to study or do my assignments. He would hide my books under the bed so that I would spend time with him and not with the books, but that is not the point of this post.

This post is actually a eulogy to a dear friend of mine named Krishna. My classes were in the evening between six and nine. I used to park my car in one of the side streets as getting a parking spot in that part of down town area was very tough. When I was in the first semester Krishna was in his last. He was my friend’s brother. We were in different classes, but after class he would accompany me to my car, wait for me to start the car before he left as he was always concerned about my safety since that part of the down town was not well lit and not a safe neighbourhood either.

He was a very soft spoken person and he had come to US through the sponsorship of his sister, so already had the coveted green card. Even before he finished his degree he found a good job and very soon got married to a lovely girl from Chennai. When we moved to Singapore he took most of our furniture as he was newly set upping his home. His wife was a very sweet person. When we left for Singapore they were expecting their first child.

Six months later we get a phone call from San Jose informing us that Krishna is no more. He had drowned in his apartment swimming pool. On that day both of them had attended the Seemantham of one of their fiends. He had picked up his wife from office during lunch time to attend the function. After lunch when they returned home he complained of heaviness and told his wife that may be a swim would help and went down to the pool. He was found floating in the pool minutes later by somebody. Being a working day and late afternoon there was no body else in the pool when he went for a swim. So there was no way of knowing what happened to him in his last minutes. He was a fairly good swimmer. His wife was due in two weeks. Post mortem revealed that he had died due to drowning.

One month prior to his death he had told his wife that when he was doing the internal audit in his company he had found out that his colleague had embezzled money. He wanted to inform his superiors but his colleague was begging him to give him some time to make good the theft. He was a Middle Eastern guy. I do not know how an American would have acted during such a situation. But Krishna being the compassionate type and may be in India we tend to bend the rules a little to help others, probably felt that it was okay to wait for a few days before informing his superiors.

No money was coming from that fellow and the day he was going to inform his boss about it was the day of the Seemantham. Unfortunately his boss was on leave that particular day and he could not have the meeting with him. The same morning this fellow came to his desk and offered him coke in a glass, not a can, not a bottle but a glass which he brought from his cubicle. Krishna was in no mood to drink anything offered by him. But his colleague had told him that he was really sorry for what he had put Krishna through and was ready to face the consequences.He said that he did not object to him informing his boss about the embezzlement. He had apparently told him that he would be happy if he drank what he offered and so Krishna did and left office a little before lunch time. Once he reached home he had told his wife that he was not feeling very well. He also told her about the soft drink he had in a glass offered by his colleague.

So during police investigation the wife told all this to the investigating officer. His sister also vouched for his swimming abilities and felt that no way he could have drowned in an apartment swimming pool. But the post mortem results did not reveal any kind of poison in his body and the case was closed shut.

You can imagine the plight of the wife. She had no will to live even. She was unconsolable. My husband and I visited her in San Jose just before she went into labour. Her sister in law and another dear friend were her coaches and begged her to co operate and made her have a normal delivery. Krishna and his wife did not want to know the sex of the child before the baby was born though there is an option in the US to know before hand. She was blessed with a baby girl and was given the name chosen by her husband.

Krishna’s mother in law stayed with her daughter after attending the funeral but her father had to go back immediately to India. On reaching Chennai he went to Vellore to meet a “medium”. He was quite naturally very upset about what happened to his daughter. But he was more upset about the possibility of  foul play in his son in law’s death and the irreverent attitude of the local police department in the US regarding their doubts. So at the behest of one of his friends he went to meet this person who was able to talk to the spirits who had died of unnatural causes. I believe Krishna’s spirit came on to that man and started telling his father in law about what happened prior to his death. He told him that he felt very dizzy in the pool and swooned and eventually drowned. The spirit told him that definitely he was drugged by his colleague. It must have been some kind of slow reacting poison. It also told him that they would be getting a girl baby (the child was not born yet) and also requested his father in law to get his wife remarried.

The father contacted his daughter in the US and told her about this experience. Her friends and relatives dissuaded her from giving this kind of information to the police which they would not in any case believe and would in no any way help in the investigation.

She came back to India after a year and after a few years got remarried. She has a good family life. But to this day she believes that her first husband did not die of natural causes.